ေတေလမွတ္တမ္း

ကည့္ၾက !!! ေဟာဒါ ...
ငါ့ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ေသခ်င္းဆိုးမေလး ျဖစ္ေပရဲ႕။

ဘဝက ...
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခံယူလိုက္ပံုမ်ား ...
ျမင္လား !! “သူမ” တစ္ကိုယ္လံုးေတာင္မွ
ပါးျပီး ေပါ့ေနတဲ့ပံု၊
(အဲဒီေသခ်င္းဆိုးမေလးက)
“ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္” ဆိုတာကိုလည္း အယံုအၾကည္မရွိေပဘူး။
ေနာက္ျပီး ... သူမက
“အရူး” နဲ႔ “နတ္ဘုရား” ေတြကိုလည္း
အတူတူလုိ႔ သေဘာထားတက္ေသး ...

အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ !!!
ဘဝ ဟာ ...
ဝမ္းႏႈတ္ေဆး တစ္ခြက္ေလာက္ေတာင္မွ
အာမခံခ်က္ မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ယူဆ၊
(အဲဒီ သူမက)
လမ္းမွာ ခဏခဏျပံဳးျပတတ္သူေတြကိုလည္း
“အာရုံေၾကာေရာဂါ ရေနတယ္” လို႔ ေလွာင္တက္သူ ...

အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ !!!
ေလာကၾကီးရဲ႕ အယုအယ ခံဘို႔ရာ
ေနရာတစ္ေနရာ ရွာရမွာကို ရွက္တတ္၊
ၾကယ္သရဖူေတြ ေႂကြက်လာရင္ေတာင္
ေျခမနဲ႔ ညွပ္ျပီး ေကာင္းေဆာင္းဘို႔ကို
ပ်င္းရိတတ္သူ ...

အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ !!!
ေစ်းေပါေပါဆက္ဆံမႈေတြကို ရြံရွာ
“မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ” လို႔ႏႈတ္ဆက္ခံရတာကို ... မုန္း၊
ကိုယ့္မ်က္လံုး ကိုယ္တံခါးပိတ္ျပီး
ေနျမင့္တဲ့ အထိအိပ္တတ္သူ...

အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ !!!
တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ၂၄ နာရီျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရတာကို စက္ဆုပ္
ထမင္းႏွစ္ခါေတာင္ စားေနရတာကို
အလုပ္ရႈပ္တယ္လို႔ထင္တဲ့သူ ...

အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ !!!
သူမရဲ႕ အကၤ်ီလက္ရွည္အဖ်ားေတြကိုေတာင္
ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ မေခါက္တင္တတ္
ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ကို အဝတ္ပတ္သလို
ဖိုသီ ဖတ္သီေနထိုင္
(သူမ ကိုယ္တိုင္က ...)
“ဘဝ” ကို ၾကယ္သီးအျပည့္တပ္ျပီး ဝတ္ဆင္ရမွာ
က်ဥ္းက်ပ္တယ္လို႔ ထင္တဲ့သူ။

သူမရဲ႕ဘဝမွာ ...
အခ်စ္ ဆိုတာ ဘယ္ရွိႏို္င္မလဲ !!
ျမိဳ႕ထဲက ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာ
လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမ်ဳိးေတာင္မွ
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လာတဲ့သူေတြကိုေရွာင္ .. ေရွာင္ ေပးရတာ
(သူမဘက္က) လိုအပ္တာထက္ ပိုက်ဆံုး
အတၱေတြ ဘုန္းနိမ့္ကုန္ျပီလို႔ ထင္တဲ့မိန္းမ ...

မ်က္ႏွာေပၚ ဆံပင္ေတြ ဝဲက်
အဲဒီ ဖရုိဖရဲမေလးေပါ့ ...
(သူမက ေခါင္းၿဖီးရတာကို အလုပ္ပိုလို႔ ထင္တယ္)
“ကမာၻေျမ ဆြဲငင္အားရွိမွေတာ့
ဆံပင္ေတြ ေအာက္ကိုက်ေနတာ
ဘာ မေက်နပ္စရာရွိသလဲ” လို႔လည္းေမးရဲ႕။

အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ !!!
"နစ္ေရွး" ရဲ႕အေတြးအေခၚက်မ္းကို ဆြဲဆုတ္
ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဖုန္ေတြကို
အဲဒီ စကၠဴနဲ႔သုတ္ျပီး ထိုင္တဲ့သူ ...။

"ကြ်န္မက ...
ဘယ္သူ႕ကိုလက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ရမွာလဲ ?
ဒါမွမဟုတ္ ... ဘယ္သူ႕ကို အျမီးႏွံ႔ျပရမွာလဲ ? ... " တဲ့၊ ကဲ !!!
အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ ...
သူမ က စိတ္အလိုမက်ရင္လည္း
"ဆဲ" တက္ေသးတယ္ ...။

အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ ...
စိတ္ကူးနဲ႔ လြမ္းရတာက
တစ္ကမာၻလံုးကုိ ထမ္းထားရတာထက္
... ပိုေလးတယ္လို႔ ယူဆ၊

တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတိရဖို႕
ဘယ္တုန္းကမွ မတက္ႂကြခဲ့သူ။

အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ ...
“သိမ္းဆည္းစရာေတြ မ်ားလြန္းေနတဲ့ ဘဝမွာ
ကြ်န္မက ... ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေတာင္
သိမ္းမထားခ်င္တဲ့ ေကာင္ ...” လို႔ေျပာခဲ့၊

တကယ့္ ေသခ်င္းဆိုးမေလးေပါ့ ...
ေဟာဒီမွာ မလႈပ္မယွက္ေခါက္ေခြ
အဲသည္လို ေနရုံသက္သက္ကေလး ေန ေနလိုက္ပံုက
ဘဝကို အဝတ္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ယူဆ
တစ္စံုတစ္ဦးက သူမကို ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့ အတုိင္းပါပဲ ...။

သူမက ေလာကၾကီးကို ခါးျပီး
အဲဒီ ခါးသီးတဲ့ အရသာကပဲ
သူမကို ျပန္ခါးတယ္ ...
နားလည္ေပးလိုက္ပါ ... ေလာကႀကီးေရ ...
"ဘာမ်ား အေရးၾကီးလို႔လဲ" ဆိုတဲ့ ေလွာင္ၾကည့္နဲ႔
ခင္ဗ်ားကို ရိသဲ့သဲ့ ျပံဳးျပေနတဲ့မိန္းမ ...
သူမကေတာ့ မေတာင္းပန္တတ္တာ ေသခ်ာတယ္။
နားသာလည္ေပးလိုက္ပါ ... ေလာကၾကီးေရ ...။

ဒါမွမဟုတ္ ... သူမကို ခြင့္လႊတ္ပါ ...
ေလာကၾကီးေရ ...
ဒါမွမဟုတ္ ... သူမကို ဦးၫြတ္ဂုဏ္ျပဳပါ ...
ဒါမွမဟုတ္ ... သူမကို တစ္ခုခု ျပစ္ဒဏ္ခတ္ပါ ...
ဒါမွမဟုတ္ ...
ေလာကၾကီးေရ ... အဲဒီ ေသခ်င္းဆိုးမကို
ပစ္သာခ်ထားလိုက္ပါ ...

“သူမ” ေပါ့ ...
... ... ...

နတ္ဆိုးတစ္ပါးလည္း ျဖစ္၊
ေကာင္းကင္တမန္လည္း ျဖစ္၊
(အဲဒီေသခ်င္းဆိုးမေလး ကိုမွ)
ငါက ...
လည္ပင္းညႇစ္သတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္
ခ်စ္ေနမိခဲ့တာေပါ့ကြယ္ ...။

ဒီကဗ်ာကို အသံုးျပဳဖို႔ ဆရာ မင္းခိုက္စိုးစန္ဆီက ခြင့္မေတာင္းခဲ့ပါဘူး။ မေတာင္းခ်င္လို႔ မေတာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ မေတာင္းတတ္လို႔ မေတာင္းတာပါ။
ဆရာ့ ဘေလာ့ဂ္ထဲကို member ေတြ ၀င္ဖို႔ ေနရာကို ေတြ႔ေပမယ့္ register လုပ္ဖို႔ ေနရာ ရွာမရလို႔ပါ။ ဆရာမင္းခိုက္စိုးစန္ကို ဒီေနရာကေန အနူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ေျပာလို႔သာေျပာတာပါ ဆရာ့ထဲမွာ ၾကိဳက္တာေတြ႔ရင္ ဒီလိုပဲတင္ျဖစ္ဦးမွာပါပဲ။ စိတ္ေတာ့ မဆိုးေလာက္ပါဘူး။ ဟဲဟဲ။